Pliki audio

Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że słowo „mama” jest wyjątkowe i kojarzy się, no, może nie z samym dobrem, ale na pewno z dobrem. Żyjemy w tej świadomości, do późnej starości. I obyśmy z nią zmarli. Niestety nie zawsze jest tak dobrze. I o takim przypadku jest ta książka, kiedy wszystko wymyka się spod kontroli i słowo „mama” brzmi już całkiem inaczej, wręcz wrogo.

Chyba każdy zastanawiał się, jak by wyglądało jego życie, gdyby się ożenił z Baśką, najładniejszą dziewczyną z placu. Chyba każda zastanawiała się, jak wyglądałoby jej życie, gdyby wyszła za mąż za Witka, najbogatszego chłopaka w szkole.

  Poszukiwanie nowych sposobów nauczania zawsze było wyzwaniem dla nauczycieli. Każdy podświadomie czuje, że kilkugodzinne siedzenie w ławce i pisanie w zeszycie, nie może być jedyną formą edukacji. Mamy do wyboru dwa wyjścia: systemową zmianę edukacji, albo szukanie i wymyślanie konkretnych scenariuszy lekcji, które są odmianą w tradycyjnej metodzie „ławkowej”. Chyba nikt się nie łudzi, że w Polsce nastąpi w najbliższym czasie reforma edukacji, która przyjdzie z ministerstwa. Na świecie jest już inaczej: szkoły demokratyczne, szkoły waldorfowskie czy edukacja w Finlandii czy Danii. Pozostaje tylko drugie wyjście – poszukiwania tysięcy nauczycieli, którzy uwierzą, że są sami w stanie zmienić nie tyle całą edukację, co sposób nauczania własnego przedmiotu. Mamy bardzo wielu takich nauczycieli, ale niestety nie mają takiej siły, by zmienić całą edukację. ZAJĘCIA TWÓRCZE W SZKOLE to taka cegiełka do budowy fundamentów (raczej powinno być fundament, do budowy nowoczesnego nauczania). Nie chciałbym być zarozumiały, ale po trzydziestu latach pracy z takimi scenariuszami, jakie są w tej książce, mogę zaręczyć, że jest szansa na zmianę. Tu podaję czternaście scenariuszy i mam nadzieję, że wydam jeszcze dwie części.

BRZECHWAŁKI to stare zajęcia, które poświęcone były Janowi Brzechwie. Teraz zmieniają się już poeci dziecięcy, ale nie o to chodzi. Najważniejsze, by się umieć bawić wierszem i tekstami. Zajęcia trochę mniej się sprawdzają, gdy dzieci są zamknięte twórczo, ale można śmiało z nich zrobić spektakl teatralny, a mogą też uczyć aktorstwa. Dlatego proszę nie traktować ich jako typowe zajęcia szkolne, ale jako próba uczenia twórczości. Brzechwa jest tu tylko pretekstem.

Muszkieterowie po polsku to sztuka o historii i przypadkowości w jej tworzeniu. Jakże często bohaterowie przeszłości zaistnieli w sposób całkiem przypadkowy. Zakładamy, że postacie historyczne są podawane dzieciom i młodzieży w  sposób obiektywny. Dopiero mając pięćdziesiąt lat i więcej widzimy, jak wielką rolę ma tu przypadek. Jak mało ludzi wiedziałoby cokolwiek o Szymborskiej, gdyby nie Nagroda Nobla.  Przecież jej poezja byłaby takiej samej wartości, a jednak dopiero ta nagroda uzmysłowiła nam jej wielkość. A ilu wielkich twórców nie zaistnieje w encylkopedii czy w wikipedii? Nie obrażajmy się na to, ale miejmy świadomość, że tak działa świat.

Krótka sztuka o nicnierobieniu jako sposobu na życie. Wydaje się, że to dobra sztuka, by pobudzić młodzież od myślenia o tym, co robić w życiu. Duża część naszego młodego pokolenia czeka, aż się coś wydarzy, zapominając o tym, że to oni sami mają tworzyć wydarzenia. Uwolnienie się od rodziny to wielka szansa na inne życie, ale to oni je muszą inspirować. Takie beznamiętne czekanie, aż się nam życie samo zbuduje to fatalny wybór.  

WDZIĘCZNOŚĆ to mądra sztuka, o problemach dzieci i rodziców,  a właściwie młodzieży i dorosłych. Dobrze zagrana może pobudzić wszystkie pokolenia do dyskusji. Dorośli zdają sobie sprawę z tego, że stworzyli młodzieży wspaniały świat w porównaniu z ich rodzicami, którzy przeżyli nie jedną wojnę. Oczekują od dzieci wdzięczności, a one uważają, że bycie dzieckiem nie zmusza ich do tego. Szkoda, że nie ma jasnych określeń co do tego terminu w stosunkach między ludźmi. Jedyne co możemy zrobić to rozmawiać. I po to jest ta sztuka.