IMPROWIZACJE KRÓTKIE to pierwsze, które należy wprowadzić. Ich zadaniem jest myślenie poprzez rolę. Najprostsza to ZABAWA W SZKOŁĘ z podziałem na nauczyciela i ucznia. Testujemy tu wiarygodność postaci i umiejętność współpracy. Jeśli to przypomina zabawę improwizacja nie ma sensu, ale jeśli czujemy, że aktorzy myślą poprzez rolę nie przerywamy jej.

             W IMPROWIZACJACH MUZYCZNYCH to muzyka determinuje jej przebieg. W formie najprostszej trzeba znaleźć pomysł na zagospodarowanie utworu. W bardziej skompliwowanej budujemy w sobie emocję czy wyzwalamy zmianę. Z tej przyczyny należałoby je stosować z uwzględnieniem poziomu aktorskiego, wieku, płci czy warunków zewnętrznych podczas jej trwania (noc, dzień, sprzęty, nawet ciśnienie). 

               IMPROWIZACJE NARRACYJNE są niezwykle proste i sprawiają wiele radości wszystkim. Założenie jest proste. Z boku mamy narratora (najlepiej jak to jest prowadzący), a na scenie stoi aktor i improwizuje zgodnie z tekstem. W wersji prostej można czytać jakiś fragment prozy czy poezji. Ale wtedy zamienia się to w proste pokazywanie (Moja noga mnie boli). 

              IMPROWIZAJE PROSTE to klasyczne improwizacje aktorskie. Nie będę podejmował tu tematu IMPROWIZACJI ROZBUDOWANYCH, bo nie na potrzeby, by pracować z nimi na poziomie szkół. Jeśli będzie trochę czasu i chętnych to coś napiszę. Proste nie znaczy, że dla każdego. Polecam je po co najmniej roku pracy z grupą. W IMPROWIZACJACH PROSTYCH ważne jest, by umieć z sobą współpracować. Jeśli tego grupa nie potrafi należy wrócić do scenek. Proszę pamiętać, że każda improwizacja, jeśli się da, może trwać kilka godzin. problem w tym, że coraz to trudniej osiągnąć, gdy młodzież jest niecierpliwa.