TEATR POZASZKOLNY to teatr prowadzony w domach kultury, domach osiedlowych, plebaniach jak również kółka teatralne prowadzone w ...szkole czy przy teatrach.

              ORGANIZACJA ZAJĘĆ to temat raczej na rozmowę, a nie na opis. Nauczyciel powinien pokazać jakieś pomieszczenie do pracy. Można ocenić jego wady i zalety. Trudno teoretyzować na taki temat. Zaczynając pracę aktorską, byłem zdziwiony, że nie ćwiczy się na scenie. Dość szybko zrozumiałem dlaczego tak jest. Niektóre panie zaadoptowały jakąś salę lekcyjnę na teatr. Tam zrobiły małą scenę i cieszą się, że mają gdzie robić próby. TO JEST MIEJSCE DO WYSTĘPÓW I PRÓB GENERALNYCH !!! Dlatego trzeba znaleźć salę do ćwiczeń, albo usunąć wszystkie krzesła z widowni. Tak samo fatalna jest sala gimnastyczna, często ze sceną. Trzeba rozgraniczyć pracę aktorską i występy sceniczne. Mam nadzieję, że ta rubryka będzie się rozrastała z czasem.

         WARSZTATY dla nauczycieli prowadziłem w ramach Festiwalu Ekspresji Dziecięcej w Katowicach. Cóż, tłumów nie było. Osobiście uważam, że jedyną sensowną praktyką są stałe spotkania połączone z warsztatami. Pojedyńczy warsztat zapewne i coś tam zostawi w głowie, ale nie umożliwi prawdziwego rozwoju. To trochę jak oglądanie Teatru Telewizji. Niby to i ma sens, ale prawdziwy teatr to nie jest. Jestem otwarty na propozycje i jeśli uda się zorganizować grupę ludzi, która chce pracować twórczo np w ramach Klubu Osobowości Twórczej to z całą pewnością się w to zaangażuję.

          TEATR SZKOLNY to teatr działający w szkole. Bynajmniej określenie to wiele nie znaczy. Znam teatry szkolne oparte na ruchu, teatry plastyczne, kabarety, proste teatrzyki oparte na pracy nad tekstem i teatry dykcyjne, w których tylko pracuje się nad wymową. Są z kolei teatry, które się robi, bo kazała pani dyrektor. Są takie, które teatr kocha sama nauczycielka. I zapewne są jeszcze inne powody mnie czy bardziej zaskakujące. To co łączy wszystkich, to dwie godziny zajęć tygodniowo i obowiązkowy występ raz w semestrze. Ćwiczenia teatralne, które proponuję mają być pomocne w prowadzeniu takiego teatru. To w nim tworzy się podwaliny aktorstwa.

         TEATR ROZWOJOWY  to teatr, który ma na celu pracę z sobą do końca życia. W grupie, w której się spotyka. Naturalnie rzadko się to udaje. Opiekun grupy musi mieć pewność, że dba o rozwój aktora, a nie o szansę zabłyśnięcia przed rodzicem czy inną ważną osobą. Celem nie jest sukces, bo on może nastąpić znacznie później. Nauczyciel najpierw uczy dziecko emocji, a potem dopiero daje mu rolę sieroty. Nie tworzymy iluzji sławy. Aktor ma wzruszyć stojąc w szarej koszuli, a nie śpiewając z chórem i zespołem pieśń o śmierci rodziców. Dlatego klasyczny nauczycie,l jeśli chce prowadzić teatr rozwojowy, musi ciągnąć zajęcia ze zdolnymi uczniami dalej, ale już w najbliższym domu kultury czy dodatkowo w szkole. Musi być też przygotowany na to, że będzie miał wiele kłopotów.