Chcę zmieniac świat. Nie chcę być biernym obserwatorem głupstw, które robią ludzie. Nie trzeba odkrywać Ameryki po raz drugi. Są pewne przesłania, i fakty, które nie podlegają dyskusji. Palenie szkodzi. Grubi mają w życiu gorzej. Jazda po pijanemu jest karalna, a żona czy dziewczyna, która siada do auta z nawalonym mężem czy narzeczonym, to idiotka. 
Temat wydaje się niebezpieczny, bo kto powinien pisać o poezji i poecie? Literaturoznawca? Człowiek, który wiele czyta, czy ten, który wiele pisze? Ktoś, kto jest w literaturze od środka, czy ktoś, kto patrzy na nią z zewnątrz? Krytyk czy fan poezji? Mamy tyle mitów o niej, że strach poruszyć ten temat. A problem nie jest aż tak skomplikowany.
Cały czas biłem się z myślami, czy mam napisać tę książkę, czy nie. Nie dałbym rady, ale „zmusiły” mnie do tego matki, które w przedszkolu miały ze mną zajęcia tego typu. Nie mam wykształcenia przedszkolnego i nie mam odwagi pisać z poczuciem wszystkowiedzącego nauczyciela edukacji przedszkolnej.
Zapraszam do stosowania zajęć twórczych. Wydałem trzy części. Proszę pamiętać, że zajęcia twórcze są nie tylko dla uczniów, bo osobą, która się przy nich najlepiej rozwija, jest sam nauczyciel. Jeśli ktoś myśli o samorealizacji - z całą pewnością jest to dobra droga. Każdy, kto je będzie prowadził, wciąż musi nabierać wprawy i starać się podciągać w swojej twórczości. 
Chyba każdy zastanawiał się, jak by wyglądało jego życie, gdyby ożenił się z Baśką, najładniejszą dziewczyną z placu. Chyba każda zastanawiała się, jak wyglądałoby jej życie, gdyby wyszła za mąż za Witka, najbogatszego chłopaka w szkole.
ZAJĘCIA TWÓRCZE W SZKOLE to gotowe scenariusze lekcyjne, mające na celu uczenie dzieci nie poprzez napełnianie umysłu wiedzą, ale przez rozwój inteligencji, ćwiczenia i zadania, które mają na celu rozwój osobisty. Wciąż powtarzam, że chciałbym, by najważniejszym przedmiotem w szkole było CHCENIE.
Poszukiwanie nowych sposobów nauczania zawsze było wyzwaniem dla nauczycieli. Każdy podświadomie czuje, że kilkugodzinne siedzenie w ławce i pisanie w zeszycie nie może być jedyną formą edukacji.
Moment usypiania dziecka po całym dniu to wyjątkowy czas. Warto go przeżyć bez pośpiechu. Nie może to odbywać się tak, że przeznaczamy na niego czas między kolacją z resztą rodziny a oglądaniem telewizji. To ma być krótkie święto rodzica i dziecka. Trudno poświęcić je na rozmowy, dlatego czytanie jest najlepszym rozwiązaniem.
„Brydżyści” na pewno nie są o brydżu. To tylko pretekst, by opowiedzieć o życiu czterech przyjaciół, którzy mieli zamiar „godnie” żyć. Przeszkodziły im jednak komunizm, stan wojenny, a potem trudna transformacja ustrojowa w drodze do Europy.
Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że słowo „mama” jest wyjątkowe i kojarzy się, no, może nie z samym dobrem, ale na pewno z dobrem. Żyjemy w tej świadomości do późnej starości. I obyśmy z nią zmarli. Niestety nie zawsze jest tak dobrze. I o takim przypadku jest ta książka, kiedy wszystko wymyka się spod kontroli i słowo „mama” brzmi już całkiem inaczej, wręcz wrogo.
NOWE SZATY CESARZA
TKACZKA 1 – IMIĘ Krzysiu musisz to zrobić, tak jest w tekście pana Andersena. Proszę: -On jest nagi.
CESARZ - I to ma być śmieszne?
T1 – Nie. To jest tragiczne.
C – Proszę przerobimy. Nowe szaty cesarzowej. Dostaniesz główną rolę.
T1 – Ja jestem tkaczką
C – Będziesz cesarzową. Awansujesz.
DAMA DWORU 1 – No zaczynamy, czy nie?
T1 – Krzysiu nie chce grać cesarza.
D1 – Dlaczego?
T1 – Znasz ostatnią scenę…
D1 – Acha. Hi, hi.
C – No widzisz? I tak to będzie wyglądać.
D2 WCHODZI – Jestem gotowa. Tak myślałam co na tą sztukę powie ksiądz?
T1 – Pozwoli ją wystawiać po północy
D2 – Raczej jej nie pozwoli w ogóle wystawiać.
D1 – Ale Andersen był mocno religijny…
C – To rezygnujemy.
D2 – Ale trochę żal.
C – Żal.
T1 – A może zrobimy sztukę, ale tylko bez koszuli. Reszta cała taka sama.
C – Ale tu tak zimno.
D2 – Zmienimy tytuł na Nowe skarpety cesarza.
C – Skarpety?
D2 – Skarpety.
C – I wystąpię bez skarpet?
T1 -Tylko bez skarpet.
C – Niech będzie.
T1 – Przyniosę ci stare, dziurawe od taty.
PRZEDSTAWICIEL LUDU1 – Gdzie jest cesarz?
D2 – W garderobie.
L1 – Był tam przed godziną.
D2 – I będzie za godzinę
L1 – Żołnierze się buntują, teatr się wali…
D2 – Jak cesarz znajdzie odpowiednie szaty, zajmie się państwem.
L1 ODCHODZI
T2 – My w sprawie ubioru dla cesarza.
T2 – Najnowsza kreacja.
C – Zapraszam, szanownych kupców.
T1 – Jesteśmy tkaczkami.
T2 – Potrafimy tkać najpiękniejsze materie, jakie można sobie wyobrazić.
T1 – Ponadto mają one cudowną własność. Są niewidzialne dla każdego, kto nie nadaje się do swego urzędu.
T2 – I dla zupełnie głupich.
T1 – Niestety nie uruchomiliśmy jeszcze pełnej produkcji. Z powodu przejściowych kłopotów finansowych, ograniczyliśmy się do produkcji skarpet i rajstop.
C – To ciekawe. Gdybym je miał na sobie, mógłbym się przekonać, którzy ludzie w moim państwie, nie nadają się do swoich urzędów? Odróżniałbym mądrych od głupich. Trzeba je utkać jak najprędzej. Róbcie!
T1 – Zaliczka
T2 – Jest konieczna!
C – Macie i pracujcie.
PANTOMIMA TKANIA
T1 – Przynieście jeszcze pieniędzy i proszę nam nie przeszkadzać.
D1 – Jeśli cesarz tak każe…
TKANIE
C – I jak tam praca u naszych tkaczek?
D1 – Wre
C – Kogo, by tu posłać, by sprawdził czy ładny deseń. DO D2 Idź i sprawdź efekty pracy.
D2 IDZIE DO TKACZEK
T2 - No i co nic pani nie mówi?
D2 – O!!! To jest śliczne, bardzo ładne. Co to za wzór i kolory…Tak! Powiem cesarzowi, że mi się tkanina niezmiernie podoba.
T1 – To nas cieszy. One są zielone w białe grochy…
D2 – Przecież widzę.
T2 – Przynieście jeszcze trochę złota do przetykania.
D2 – Pokażę cesarzowi.
BIERZE I POKAZUJE CESARZOWI
C – Zawołaj ochmistrzynię.
OCHMISTRZYNI – Och!! Przepiękne.
C – Idź teraz ty sprawdzić pracę tkaczek.
O OGLĄDA
T1 – Czyż to nie piękna tkanina?
O – Zaiste cudowna. Taki Picasso.
T1 – Kto?
O – Picasso. Ale to nie z waszych czasów.
WRACA DO C
O – Tak, to jest przepiękne.
C – Sam sprawdzę, coś wam nie wierzę.
C IDZIE DO TKACZEK
D2 – Czyż to nie jest wspaniałe? Niech Jego Cesarska Mość tylko spojrzy. Co za wzór, co za barwa…
C – Hm. O tak! To jest bardzo piękne. Raczę to bardzo pochwalić
WSZYSCY NA SCENIE – Tak, to jest bardzo piękne.
T1 – Zaraz to skończymy i można będzie to ubrać.
C – Z najwyższą przyjemnością
C WYCHODZI
DWÓR OCZEKUJE NA PRZYJŚCIE C
D2 – Jaki piękny wzór, prawda?
D1 – A jak wspaniale leżałyby na nodze…Magnifique.
O - Bardzo jestem ciekawa, jak będą leżeć na naszym cesarzu.
D2 – Jego Cesarskiej Mości wszystko leży dobrze.
D1 – Uwaga! Nadchodzi.
WCHODZI C W KRÓTKICH SPODENKACH
W – Excellent!!!!
D2 – Boże! Jakie te skarpety piękne
O – I jak równo utkane.
DZIECKO – Patrzcie! Nasz cesarz jest bez skarpetek! Chodzi boso po pałacu.
D2 – Słuchajcie głosu tego dziecka!
D1 – On nie ma skarpet.
O - Patrzcie jakie ma brudne paznokcie.
L1 – Niezbyt to piękny widok.
C CHODZI DUMNIE
C – Jakim ja głupim narodem muszę rządzić.
