Chcę zmieniac świat. Nie chcę być biernym obserwatorem głupstw, które robią ludzie. Nie trzeba odkrywać Ameryki po raz drugi. Są pewne przesłania, i fakty, które nie podlegają dyskusji. Palenie szkodzi. Grubi mają w życiu gorzej. Jazda po pijanemu jest karalna, a żona czy dziewczyna, która siada do auta z nawalonym mężem czy narzeczonym, to idiotka. 
Temat wydaje się niebezpieczny, bo kto powinien pisać o poezji i poecie? Literaturoznawca? Człowiek, który wiele czyta, czy ten, który wiele pisze? Ktoś, kto jest w literaturze od środka, czy ktoś, kto patrzy na nią z zewnątrz? Krytyk czy fan poezji? Mamy tyle mitów o niej, że strach poruszyć ten temat. A problem nie jest aż tak skomplikowany.
Cały czas biłem się z myślami, czy mam napisać tę książkę, czy nie. Nie dałbym rady, ale „zmusiły” mnie do tego matki, które w przedszkolu miały ze mną zajęcia tego typu. Nie mam wykształcenia przedszkolnego i nie mam odwagi pisać z poczuciem wszystkowiedzącego nauczyciela edukacji przedszkolnej.
Zapraszam do stosowania zajęć twórczych. Wydałem trzy części. Proszę pamiętać, że zajęcia twórcze są nie tylko dla uczniów, bo osobą, która się przy nich najlepiej rozwija, jest sam nauczyciel. Jeśli ktoś myśli o samorealizacji - z całą pewnością jest to dobra droga. Każdy, kto je będzie prowadził, wciąż musi nabierać wprawy i starać się podciągać w swojej twórczości. 
Chyba każdy zastanawiał się, jak by wyglądało jego życie, gdyby ożenił się z Baśką, najładniejszą dziewczyną z placu. Chyba każda zastanawiała się, jak wyglądałoby jej życie, gdyby wyszła za mąż za Witka, najbogatszego chłopaka w szkole.
ZAJĘCIA TWÓRCZE W SZKOLE to gotowe scenariusze lekcyjne, mające na celu uczenie dzieci nie poprzez napełnianie umysłu wiedzą, ale przez rozwój inteligencji, ćwiczenia i zadania, które mają na celu rozwój osobisty. Wciąż powtarzam, że chciałbym, by najważniejszym przedmiotem w szkole było CHCENIE.
Poszukiwanie nowych sposobów nauczania zawsze było wyzwaniem dla nauczycieli. Każdy podświadomie czuje, że kilkugodzinne siedzenie w ławce i pisanie w zeszycie nie może być jedyną formą edukacji.
Moment usypiania dziecka po całym dniu to wyjątkowy czas. Warto go przeżyć bez pośpiechu. Nie może to odbywać się tak, że przeznaczamy na niego czas między kolacją z resztą rodziny a oglądaniem telewizji. To ma być krótkie święto rodzica i dziecka. Trudno poświęcić je na rozmowy, dlatego czytanie jest najlepszym rozwiązaniem.
„Brydżyści” na pewno nie są o brydżu. To tylko pretekst, by opowiedzieć o życiu czterech przyjaciół, którzy mieli zamiar „godnie” żyć. Przeszkodziły im jednak komunizm, stan wojenny, a potem trudna transformacja ustrojowa w drodze do Europy.
Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że słowo „mama” jest wyjątkowe i kojarzy się, no, może nie z samym dobrem, ale na pewno z dobrem. Żyjemy w tej świadomości do późnej starości. I obyśmy z nią zmarli. Niestety nie zawsze jest tak dobrze. I o takim przypadku jest ta książka, kiedy wszystko wymyka się spod kontroli i słowo „mama” brzmi już całkiem inaczej, wręcz wrogo.
***********************************
Dla prawdziwie kochających się ludzi nie ma nic przyjemniejszego niż miłość młodzieńcza łagodnie przechodząca w miłość dojrzałą. Mieszko i Mariola byli w trochę innej sytuacji: niedane im było tego przeżyć w poprzednich związkach. Oni startowali z pozycji miłości w wieku dojrzałym, choć nie miało to wiele wspólnego z miłością dojrzałą. Miłość prawdziwa musi z założenia być młodzieńcza, dlatego niezależnie od dojrzałości musi być ona młodzieńcza do ostatniego dnia życia. Trudne do zrozumienia? Nie! Mam nadzieję. Miłość dojrzała to klasa i styl pomieszany z miłością młodzieńczą. I tak to wyglądało u nich. Ich wzajemny szacunek do siebie trzymał w ryzach płytki (intelektualnie) szum seksualny i tanią romantyczność. Samo istnienie w nich miłości młodzieńczej pozwalało na zwyrodnieniową (w ich wieku) ilość seksu w liczbie dwa razy na tydzień. Dość szybko odrzucili też pęd do zagłaskiwania się. Dali sobie dużo wolnej przestrzeni, choć czasem tego żałowali.
*******************************
Zdjęcie 7
Uroczysta kolacja. To ona była królową jedzenia posiłków. Mariola planowała ją rano, gdy miała trochę czasu. Sebastian wciąż gadał, Mariola odpowiadała, a Mieszko tylko czasem się wbijał w ich szczebioty. Pełny stół i te spojrzenia między sobą, by oszukać Sebastiana, że to on jest tu najważniejszy.
Zdjęcie 8
To ona na niego czekała w pościeli. Czasem nie zdążył jej zastać w świadomości, bo porwał ją już Morfeusz, jednak częściej czekała na niego w pozycji siedzącej. Ręce na kołdrze, dekolt na tyle duży, by przyciągał wzrok, i na tyle mały, by nie wzbudzał nadziei. Nie wskakiwał na nią z okrzykiem: Śmierć cnocie!, tylko mimiką pokazywał jej, o co mu chodzi. Ona przyciągała go do siebie, mając świadomość, że on czuje jej piersi, i mówiła ciepło szeptem:
– Jak Sebastian zaśnie.
A ta mała cholera mogła grać na tym komputerze godzinami.