Chcę zmieniac świat. Nie chcę być biernym obserwatorem głupstw, które robią ludzie. Nie trzeba odkrywać Ameryki po raz drugi. Są pewne przesłania, i fakty, które nie podlegają dyskusji. Palenie szkodzi. Grubi mają w życiu gorzej. Jazda po pijanemu jest karalna, a żona czy dziewczyna, która siada do auta z nawalonym mężem czy narzeczonym, to idiotka. 
Temat wydaje się niebezpieczny, bo kto powinien pisać o poezji i poecie? Literaturoznawca? Człowiek, który wiele czyta, czy ten, który wiele pisze? Ktoś, kto jest w literaturze od środka, czy ktoś, kto patrzy na nią z zewnątrz? Krytyk czy fan poezji? Mamy tyle mitów o niej, że strach poruszyć ten temat. A problem nie jest aż tak skomplikowany.
Cały czas biłem się z myślami, czy mam napisać tę książkę, czy nie. Nie dałbym rady, ale „zmusiły” mnie do tego matki, które w przedszkolu miały ze mną zajęcia tego typu. Nie mam wykształcenia przedszkolnego i nie mam odwagi pisać z poczuciem wszystkowiedzącego nauczyciela edukacji przedszkolnej.
Zapraszam do stosowania zajęć twórczych. Wydałem trzy części. Proszę pamiętać, że zajęcia twórcze są nie tylko dla uczniów, bo osobą, która się przy nich najlepiej rozwija, jest sam nauczyciel. Jeśli ktoś myśli o samorealizacji - z całą pewnością jest to dobra droga. Każdy, kto je będzie prowadził, wciąż musi nabierać wprawy i starać się podciągać w swojej twórczości. 
Chyba każdy zastanawiał się, jak by wyglądało jego życie, gdyby ożenił się z Baśką, najładniejszą dziewczyną z placu. Chyba każda zastanawiała się, jak wyglądałoby jej życie, gdyby wyszła za mąż za Witka, najbogatszego chłopaka w szkole.
ZAJĘCIA TWÓRCZE W SZKOLE to gotowe scenariusze lekcyjne, mające na celu uczenie dzieci nie poprzez napełnianie umysłu wiedzą, ale przez rozwój inteligencji, ćwiczenia i zadania, które mają na celu rozwój osobisty. Wciąż powtarzam, że chciałbym, by najważniejszym przedmiotem w szkole było CHCENIE.
Poszukiwanie nowych sposobów nauczania zawsze było wyzwaniem dla nauczycieli. Każdy podświadomie czuje, że kilkugodzinne siedzenie w ławce i pisanie w zeszycie nie może być jedyną formą edukacji.
Moment usypiania dziecka po całym dniu to wyjątkowy czas. Warto go przeżyć bez pośpiechu. Nie może to odbywać się tak, że przeznaczamy na niego czas między kolacją z resztą rodziny a oglądaniem telewizji. To ma być krótkie święto rodzica i dziecka. Trudno poświęcić je na rozmowy, dlatego czytanie jest najlepszym rozwiązaniem.
„Brydżyści” na pewno nie są o brydżu. To tylko pretekst, by opowiedzieć o życiu czterech przyjaciół, którzy mieli zamiar „godnie” żyć. Przeszkodziły im jednak komunizm, stan wojenny, a potem trudna transformacja ustrojowa w drodze do Europy.
Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że słowo „mama” jest wyjątkowe i kojarzy się, no, może nie z samym dobrem, ale na pewno z dobrem. Żyjemy w tej świadomości do późnej starości. I obyśmy z nią zmarli. Niestety nie zawsze jest tak dobrze. I o takim przypadku jest ta książka, kiedy wszystko wymyka się spod kontroli i słowo „mama” brzmi już całkiem inaczej, wręcz wrogo.
KARTKI
1 – Chodźcie, musimy to szybko zrobić.
2 – Masz kartki?
1 – Mam. Tnijmy.
3 – Co piszemy?
1 – Zły orangutan.
3 – Ostrożnie pies.
1 – Jestem tak głupia, że wszyscy mnie żałują.
2 – Mam pomysł Ach, jak lubię Oskara.
BAWIĄ SIĘ I KRZYCZĄ, PRZYPINAJĄ SOBIE TE KARTKI
WCHODZI AGDA I OSKAR
O – Mówię ci, że ona jest chora.
A – Trochę pobekuje i od razu chora. To z tęsknoty.
O – Ty za mną jakoś nie pobekujesz.
A – Ciekawe jak. Po pierwsze nie mam ochoty, po drugie i tak się wciąż za mną snujesz…
O – Mam wyjść? CZEKA NA ODPOWIEDŹ Zostaję!
A – Dzieciaki obiad! PATRZY GROŹNIE NA O, KTÓRY WYCHODZI
1 – Agda słuchaj. Nasza pani, nam mówiła, że starsze dziewczyny oglądają się za chłopakami, a ty to, albo nie jesteś dziewczyna, albo nie wiesz co masz robić.
A – O co ci chodzi?
2 – Bo ty się odwracasz od chłopaków, znaczy od Oskara.
A – Ach, czego to już w tej szkole uczą.
1 – Popatrz! Ja jestem Oskar. Wchodzę, i już jestem z tyłu.
PROWADZIMY TAK ROZMOWĘ, BY PRZYPIĄĆ KARTKĘ.
Podchodzę z przodu. Ty już się odwracasz. Chcę wyjść, to ty mnie wołasz, więc się odwracam. I ty też. Co biedny Oskar zrobi, ty zawsze do niego tyłem. Nie żal ci jego? On już twoje plecy zna lepiej niż ty sama.
A – Przecież ja swoich pleców nie znam.
WCHODZI O
1 I A ODGRYWAJĄ SCENKĘ TAK, BY O MÓGŁ PRZECZYTAĆ Z BLISKA KARTKĘ
O UŚMIECHA SIĘ I SIADA
O – To dobrze, kochana Agdo, to dobrze.
A – Co się tak cieszysz? U krów posprzątałeś?
O – Posprzątałem.
A – Kurom dałeś ziarna?
O – Dałem kochana Agdo. Dałem. To dobrze, to dobrze.
A – To coś taki zadowolony?
3 – On przy tobie taki zawsze. Wiem! Mam iść się pobawić.
O – Nawet już dzieci to wiedzą.
A – Co niby wiedzą?
O – Żeś ze mnie zadowolona.
A – Ja? A kto to mówił? Zadowolona? Z czego? Z kogo? Z tego twojego śmiechu? Kochana Agdo to każdy potrafi powiedzieć. Co to za sztuka? A tego szala na targu, to jakoś mi nie kupiłeś. Masz ładniejsze. A na gospodę to nie było szkoda czasu i pieniędzy. Lisa! Odwróć się tylko!
WIDAĆ NAPIS „JESTEM GŁUPIA…”
ŚMIEJE SIĘ A I wSZYSCY
NAGLE A PRZESTAJE, A INNI SIĘ ŚMIEJĄ
O – To dobrze, kochana Agdo. To dobrze.
A – No. Pośmialiście się, to wystarczy…
SZUKA KARTKI NA PLECACH
ZNAJDUJE JĄ I POCHMURNIEJE, ALE TYLKO NA CHWILĘ
A – O wy urwisy! Ja wam też zrobię kawał. Obiecuję. A ty, co się tak śmiejesz?
UDAJE OBRAŻONĄ
O – Ja to bym dla ciebie nawet… 3 stajnie wysprzątał.
A – I co jeszcze?
O – I oborę…
A – I co jeszcze?
O – A bym ci kupił…
A – Co?
M – Korale. Takie jakieś chciała w zeszłym roku.
A – To kup.
O – A kupię.
A – To kup.
