GRAB – ART

MANIEK MŁODY PRACOWNIK ZAKŁADU

OLA – KSIĘGOWA W ZAKŁADZIE

HELGA – SZEFOWA

A – STAŁA KLIENTKA

K – INSPEKTORKA SKARBOWA

MANIEK DO TELEFONU – Tak. Firma Grab-Art... Oczywiście, może być pomarańczowy piasek. Tak... Holendrom to pasuje... Zostało nam po czasach pomarańczowej rewolucji z Ukrainy. Nie. Piasek... Naturalny. Żaden plastik. Zapraszamy.

WCHODZI OLA – KSIĘGOWA

O – Znowu.

M – Co znowu?

O – Krzysiek. Wykryto u niego raka. SZLOCHA Czy ja mogę żyć normalnie? Czterech chłopaków i trzy pogrzeby.

M – Ile chodzisz z tym Krzyśkiem?

O – Dwa miesiące.

M – Daję mu sześć tygodni.

O – Może z nim zerwać. Albo zmienię pracę.

M – Wiem, że to nie brzmi najlepiej: księgowa w zakładzie pogrzebowym, ale znam gorsze zawody.

O – Jakie?

M – No... Może... Badaczka owsików.

O – Laborantka. Brzmi lepiej.

WCHODZI PREZESOWA HELGA

O – Dzień dobry pani.

H TRZYMA W RĘKU PUDEŁKO ZAPAŁEK JAKO GRÓB

H – Model dla piromana.

M – Tak jest pani prezes. Pierwsza klasa. Pierwsza klasa. Przeniosę do wzorcowni. Grób Piromana. Dzwoniła jakaś kobieta, chciała pochować męża – Holendra. Mamy model Orange.

H – Może być. Holenderka powiadasz? To pewnie w głębokiej depresji?

M – Może.

O – Szefowa! Ten grób dla wędkarza wyszedł bardzo drogo. Gdyby klient chciał go pokryć leszczami byłoby znacznie taniej, ale on zażądał głupików, a one są takie małe i...

TELEFON

M – Tak. Firma Grab-Art... Jak co znaczy? Grabarstwo Artystyczne oczywiście. Świąteczny, pani powiada, grób... i wiosenny zarazem. Myślę, że żonkile...

O DORZUCA – Bazie, palmy.

M – Mam. Rzeżucha, święta, wiosna. Posiejemy na grobie i za dwa tygodnie zapraszamy. Koszt? To z księgową proszę.

O ZE ŚMIECHEM – Jaki pan miły. Szalenie pan miły. Ogromnie pan miły. Wyjątkowo pan miły... Osiem tysięcy. Czemu pan taki niemiły. ODKŁADA SŁUCHAWKĘ – Cham. ZNÓW TELEFON

M – TAK. Rozumiem. Mówi pani, że mąż był witalny. Lubił biegać. Jogging rano i wieczorem. Nie ma sprawy. Proponujemy pochować go w pozycji wertykalnej. Co to znaczy? Pionowo oczywiście. Będzie miał pewne możliwości przemieszczenia. No wie pani, może osuwania. Można go pochować w kolcach, to takie buty. Czy się skaleczy? Jest taka możliwość, jak się źle osunie. Może zadrapie, ale to dopiero po paru dniach po pochówku. Może być pochowany w rozkroku, byle małym. Sylwetka biegacza? Dobrze, niech będzie ten wykrok, prawa ręka do przodu, lekko przygarbiony. Przedstawimy pozycję najdalej jutro. Cena? Księgową daję.

O – Słucham. Musimy ustalić szczegóły, bo na przykład kolce mogą być z adidasa, ale i z Pakistanu. Do tego koszty transportu trumny w pionie. Karawan nie jest tak wysoki. Mamy karawan na sztywnego konia, ale to dodatkowy koszt dodatkowy. Ta, tak, w tych granicach.

WCHODZI A – ALICJA

A – Dzień dobry. Już wiem jak ma wyglądać. Tak, by było zgodnie z porą roku.

M – Czyli w marcu to w garncu.

A – No nie, nie aż tak, W marcu to konwalie, sasanki, szarlotki...

O – Chyba szarotki.

A – Obojętnie. Do tego akcenty zimy: biała czapeczka, breloczek z saniami, rękawiczki. Do tego rumiane policzka i oszronione rzęsy. W lutym to kożuszek, Oczywiście sztuczny.

O – W lipcu bikini.

A – W lipcu nie umrę.

M – Pani nigdy nie umrze. Nikt nie będzie się spieszył, by panią wziąć na tamten świat.

A – Wolę zamęczać Ziemian niż tych zza światów.

M – My możemy nawet w wieko trumny założyć urządzenie produkując śnieg. Taka wieczna „dziewczynka z zapałkami”.

A – Dobrze. Wspaniale. To zimą proszę mnie na wszelki wypadek pochować z zapałkami. A ten śnieg to jednorazowy?

M – Można go przez rurkę wtłaczać nawet całe życie po życiu. Wiadomo – woda, się skropli i przejdzie do gleby.

A – Państwo są studnią pomysłów. Tylko nie mam pomysłu na październik.

M – To żaden problem. Na grillowo. To taka pora. Ułoży się panią na ruszcie. Do tego węgiel drzewny.

A – Hę. Trochę mało smaczny pomysł, choć oryginalny.

O – Prezentowałaby się pani wyśmienicie. Jak wraca pani z Grecji i jest mocno opalona, to świetnie pani wygląda.

A – Tak pani myśli? Ostatnio mąż do mnie powiedział: „ty szaszłyczku”. WYCHODZĄC – Z papryką na policzkach byłoby ciekawiej.

WCHODZI KLIENTKA K – KONTROLERKA

K – Dzień dobry. Kontrola skarbowa.

O – Dzień dobry.

K – Proszę o książki finansowe, kawę i chłodzenie.

M – Klimatyzacja została przeniesiona do kostnicy. Może powachlować?

K – Uwielbiam tę atmosferę u was. Dlatego tak często was odwiedzam.

O – O! Już tyle osób pani napędziła do naszego zakładu.

K – Kawa. Dlaczego tu jest wpisane 50 kilogramów kawy. Tego nie wolno odpisywać od podatku.

M – Klient życzył sobie, by być pochowany po turecku. W związku z tym, że strój był za drogi, zamieniliśmy to na kawę.

K – Nie rozumiem.

M – Zaparzyliśmy go w kawie po turecku. Cóż, nie każdy pomysł jest dobry, ale odbyło to się za zgodą rodziny.

K – Wy to możecie tu chyba wpisać wszystko. Nawet słonia.

O – Słoń był wpisany trzy lata temu. Całą rodzinę rozszarpał lew na safari. Postanowiono zrobić grobowiec. Wypatroszono słonia i się wszyscy zmieścili.

M – To ten grób z trąbą na naszym cmentarzu.

K – Trąba to nie cały słoń.

M – Reszta jest w ziemi.

K – A co by pan zaproponował mi na pochówek?

M – Propozycji jest kilka. Zgodnie z wyglądem, czyli surowe deski na obcasach, bo to jest pani znak rozpoznawczy. Zgodnie z zawodem, czyli trumna z przyciskami jak kalkulator. Zgodnie z marzeniami, czyli trumnę z desek scenicznych.

K – Skąd pan wie, że chcę zostać aktorką?

M – My jesteśmy znawcami dusz, bo tylko wtedy można być znawcą ciał.

WCHODZI PONOWNIE A

A – Jeszcze jedno...Wiola?

K – Jola?

KRZYK Z RADOŚCI, WITAJĄ SIĘ SERDECZNIE

K – Co ty tu robisz?

A – Przechodziłam. A ty?

K – Tak wpadłam.

A – Tak wpadłaś?

K – Przechodziłaś? Mów prawdę. Dalej rozwijasz swe artystyczne pasje?

A – Tak. Mąż i dziecko. Inspirujące. A ty grasz w teatrze?

K – Teatr Skarbowy.

A – Nie znam.

K – Każdy zna. Jak płaci podatki. Dalej masz te wizje śmierci?

A – Tak, ale mniej dzięki zakładowi Grab – Art. To mnie odpręża.

K – Mnie też. Te kontrole mnie pobudzają, a czasem podniecają.

O – Rozumiem, że nasz firma leczy frustracje pań. W ramach terapii proszę zaproponować jakiś grób.

K + A – Możemy?

O – Z wielką ochotą posłuchamy.

K – Zawsze chciałam pochówek aktorski, ale nie z desek scenicznych. Na stojąco.

M – To ostatnio modne.

K – W takiej pozycji LEKKI WYKROK I WYCIĄGNIĘTA RĘKA, POKAZUJE – O proszę. Po czterech miesiącach, nie znam czasu rozpadu człowieka, głowa odpada od szyi i spada na wyciągniętą rękę. W małym palcu jest ukryty mechanizm, który uruchamia magnetofon z nagraniem: „być, albo nie być, oto jest pytanie”. Wygląda to tak, jakby człowiek bez głowy sam sobie zadawał pytanie. Już bez odpowiedzi. Rewelacja nie?

WCHODZI HELGA

H – Pani inspektor! To już ostatni miesiąc działalności Grab – Artu.

WSZYSCY – Co?

H – Wiecie, że lubię podsłuchiwać, co się dzieje w biurze. Taka mała słabość charakteru.

O – Podsłuchiwać czy podglądać?

H – Podsłuchiwać, mam zasady. Dzisiejszy dzień przechylił szalę. Pani inspektor zainspirowana Szekspirem. Mój pracownik bezcześci zwłoki w trumnie z grilla, a klientka ma być pochowana w bikini.

A – Ale się nie zgodziłam.

H – Ale gdyby to bikini było z płatków śniegu, lekkie i mięciutkie jak skrzydła anioła...

A – Z muzyką niebiańską i mną unoszoną się w powietrzu wypełnionym zapachem lasu i łąki...

H – Sama pani widzi.

A – To tylko twórcze wizje.

H – Zakład Grab-Art miał spełniać ludzkie marzenia, by łatwiej przejść w życie wieczne, a stał się niesmacznym, kapitalistycznym interesem upokarzającym godność człowieka po śmierci.

M – Ale przecież nie robiliśmy niczego wbrew woli rodziny i umarłego?

A – Ja składałam odpowiednie podpisy, dokładnie pamiętam.

O – Wszystko jest zgodne z prawem.

K – Księgi rachunkowe są, a raczej były, zawsze w należytym porządku.

A – I klienci zadowoleni.

M – I pracownicy zadowoleni.

O – Tylko trochę samotni.

K – I państwo bogatsze o podatki.

H – i to jest właśnie najgorsze.

WYCHODZI

A – Co jej się stało?

O – Menopauza.

A – Często tak ma?

M – Nie. Ilość słów, które wydobyła teraz z siebie starcza na cały tydzień.

O – Pst. Podsłuch.

M PATRZY PRZEZ OKNO – Wyszła. Trzeba ją przekonać.

K – Jest to w interesie państwa.

O – I naszym.

M – Będziemy tworzyć tylko groby pozytywne.

K – Z pozytywką?

A – Takie dowartościowujące denata, znaczy człowieka.

K – Trumna w kształcie plusa.

A – To dla dwóch osób.

O – Gorzej jak z tego wyjdzie iks.

A – Jakby na to nie patrzeć, normalna trumna to minus.

K – Czyli cały świat jest na nie.

TELEFON

M – Tak? Dla polityka? To standardowo, w kształcie mównicy, słupka poparcia dla partii, podczas hossy, koryta lub kiełbasy... Chodzi o kiełbasę wyborczą. Zrobimy też na życzenie. O jaką partię chodzi? Narodową? To spód trumny w kształcie Polski, a wieko powiększone o Zaolzie, Litwę, część Ukrainy i Białorusi, nie mówiąc o Kaliningradzie, czyli Królewcu. Tak, powietrze w środku sterylne, bez naleciałości żydowskich i muzułmańskich.

O – Mamy być przyzwoici.

M – Niestety ten model się skończył. A inne? Nie podobają się?

O – Tak to nic nie zwojujemy.

M – Taki twórczy pomysł i nie chwycił.

WCHODZI H – Proszę iść do domów.

A – Ależ tak nie można. To... Co ja będę robić jutro? Moja wyobraźnia umrze. Jak żyć?

H DO O I M – Chodźcie tu młodzi ludzie. Chwyćcie się za ręce. Co czujecie?

M + A – Nic.

H – Nie jest przyjemnie?

M + A – Nie.

H – Trzymacie się za ręce!

A – I co z tego?

H – Usiądźcie. Proszę muzykę, ale trzymać się za ręce.

SYMULACJA KNAJPKI, ZAKŁAD ZAMIENIA SIĘ W NIĄ, A I K STAJĄ SIĘ KELNERKAMI DONOSZĄCYMI DANIA, O I M TAŃCZĄ

H – Jest przyjemnie?

M + A – Tak.

H – Nareszcie. Nie jest przyjemnie jak się trzymacie za ręce, ale wystarczy oprawa i staje się inaczej.

K – Nic z tego nie rozumiem.

H – Młodzi ludzie powinni być zadowoleni z samego trzymania się za ręce, a są dopiero wtedy, gdy się oprawią w „ramki świata”.

A – Czego?

H – Ramki. Nie ma szczęścia bez muzyki, pieniędzy, telefonu czyli oprawy. Coś, co dawniej było dodatkiem teraz staje się podstawą miłości. Nastąpił upadek moralności.

O – Ale my się nie kochamy.

H – Bo wy nie wiecie, co to miłość.

H WYCHODZI

K – Od kiedy bierze leki?

A – Co to ma wspólnego z firmą?

O – Chyba chodzi o to, że wszystko jest wypaczone. Miłość nie musi mieć związku z pieniędzmi, a firma powinna być moralna.

M – Przecież jest legalna, przez co jest moralna. Pani inspektor może to potwierdzić.

A – A telefon też jest zły?

TELEFON

M – Odbierz.

O – Tak? Grób dla starego kawalera? Ma pani pomysł? Żeby był pochowany sam? Nie sam? Aha. Niezłe, do widzenia. DO POZOSTAŁYCH Siostra chciała, by pochowano brata, kawalera z jakąś kobietą. Skoro był za życia samotny, nich po śmierci będzie z kimś.

A – Musimy ją przekonać. Może listy zadowolonych klientów?

K – Sami klienci raczej nie napiszą.

A – Rodziny klientów?

O – Nie wiemy.

A – A może odkupić ten zakład? Mam pieniądze.

O – Nie. Ona chce, by tego zakładu nie było.

K – Dlatego pozostaje tylko jedno.

M – Czy myślimy o tym samym?

A – Chyba tak.

TELEFON

M – Czy mam coś nowego? Proszę zadzwonić za... tydzień. Stworzymy nowy katalog.

K WOŁA H

K – Proszę pani, doszukałam się pewnych nieprawidłowości w tym grobie alkoholika. To było dwa lata temu.

H – To proszę do księgowej.

O – Wtedy byłam na urlopie i szefowa prowadziła księgowość.

H – A pamiętam. To był trudny grób. Denat umieszczony był w pustej butelce, a na zewnątrz była żytnia. Miało to symbolizować wieczną tęsknotę za tym trunkiem. Niestety nie przewidzieliśmy, że będą ciągłe włamania do tej trumny. Wypijano z niej, wiadomo co.

K – Kontrola skarbowa stwierdziła, że zamiast alkoholu była w trumnie woda.

H – Złodzieje podmienili.

K – To pani wersja.

H – No dobrze. Co mi grozi?

K – Grzywna, więzienie, zamknięcie zakładu, albo...

H – Rozumiem. Daję wam pół roku, sześć miesięcy na przejęcie interesu. Nic nie będę robiła, tylko podpisywała rachunki. Potem mogę iść nawet do więzienia.

A – Czy to znaczy, że zakład działa?

M – Nie zawiedziemy pani.

K – Jeszcze będzie pani z nas dumna.

H – Nic wywalczonego w ten sposób nie może przynieść dumy.