PEWNOŚĆ SIEBIE to typ ważniaka. Dzieci widzą takie osoby wokół siebie. Kojarzymy to także z odwagą, a dzieci lubią grać ważniaka. Młodzież łatwiej łapie tą emocję w postaci twardziela.
                 PODZIW też jest bliską emocją. To tak nakręcają młodych media. Zachwycać się potrafią wszystkim. Starać się znależć kilka poziomów zachwytu.
                      RESPEKT jest trudny do zagrania. W wersji nieśmiałość jest jeszcze nieźle, ale jako powstrzymanie się przed pyskowaniem do szefa jest gorzej. Nauczyć podobieństw i różnic.
                 WSTRĘT to umiejętnść robienia min obrzydzenia. Dzieci to lubią, nie za długo. Ale ze wstrętem nie ma na ogół kłopotów.
                   ZADZIWIENIE jest bliskie zdziwienia. Warto nad tą emocją popracować. Patrzeć, by nie była za sztuczna.
                 EMOCJI ZŁOŻONYCH jest tak wiele, że trudno opisywać je pojedyńczo. ZAWIŚĆ na przykład jest na tyle trudną emocją, że niekoniecznie zrozumie ją nawet młodzież. W miarę rozwoju tej kategorii będę je opisywać.
                   EMOCJE DŁUGOTRWAŁE to raczej stany czlowieka. Optymizm jest pochodną radości. Są to bardziej kategorie osobowościowe niż emocjonalne. Zastosowanie ich w nauce aktorstwa nie dotyczy raczej teatru amatorskiego.
Wargi trochę znów nieestetycznie. Ale cel jest znaczący. Można zagrać odkurzacz ssący.
             Tu będę wpisywał ĆWICZENIA dla jednej osoby. Zapewne będzie ich dość dużo, dlatego proszę cierpliwie proszę czekać na wpisy. 
         Tym razem ćwiczenia pod kątem rozwoju aktorskiego. Umiejętność koordynacji działań w grupie kilkuosobowej jest ostatnio coraz trudniejsza. Wystarczy, że jedna osoba psuje etiudę i już nie ma pracy tylko wygłup. Jeśli więc scenki grupowe nie wychodzą trzeba wrócić do etiud grupowych.